Bijzonder
Door: Jordy Verheijen
Blijf op de hoogte en volg Jordy
04 Mei 2016 | Nicaragua, Managua
Heb ik al eens gezegd hoe bijzonder het eigenlijk is dat ik nu alweer bijna drie maanden in Nicaragua ben? En hoe bijzonder alle ervaringen zijn die ik hier opdoe? Waarschijnlijk hebben voorgaande (positieve) blogs dit al duidelijk gemaakt, maar middels deze blog wil ik dit nog maar eens benadrukken.
Wie mij zo’n vier jaar geleden had verteld dat ik nu in Nicaragua zou zitten, had ik meteen voor gek verklaard. Ik was toen bezig aan mijn afstudeerstage van mijn vorige opleiding (‘Human Resource Management’) en in het volgende jaar een nieuwe opleiding beginnen, was toen nog lang niet zeker. Uiteindelijk heb ik toch mijn hart gevolgd en ben ik, na het afronden van mijn eerste studie, een andere studie gestart: de ‘Lerarenopleiding Geschiedenis’. De mensen die mij kennen weten dat ik binnen deze opleiding op mijn plek zit en dat heeft er voor gezorgd dat ik de kans op een avontuur in het buitenland, in Nicaragua, met beide handen heb aangegrepen. Van al deze keuzes heb ik tot op de dag van vandaag geen enkele spijt.
Hier in Nicaragua leer ik namelijk ontzettend veel. Over het land Nicaragua, over nieuwe culturen, de Spaanse taal, maar ook leer ik veel over mezelf. Het avontuur is een enorme verrijking van mijn leven. De kinderen op het Colegio MaasWaal leren me elke dag dat ik blij moet zijn met de dingen die ik heb. Hiermee bedoel ik niet alleen materiële dingen, zoals een televisie, laptop of Playstation, maar ook het feit dat ik nog altijd twee ouders heb die samenzijn. Waar ik altijd naartoe kan, zonder dat ik daar om hoef te vragen.
Hoe anders is dat in Nicaragua. De kinderen hier wonen in heel veel gevallen alleen nog samen met hun moeder. In Nicaragua is het heel normaal dat de vaders, al vóór de geboorte van het kind, vertrekken waardoor veel kinderen zonder vader opgroeien. Ik kan me amper voorstellen hoe dat zou zijn..
Bewonderenswaardig hier in Nicaragua is overigens ook dat veel mensen zeer behulpzaam zijn. Mensen die zelf bijna niks hebben helpen mensen die helemaal niks hebben. Eén mooi voorbeeld hiervan is een bijzonder initiatief van vrienden die Winny en ik hier in Nicaragua hebben gemaakt. Zij hebben in Matagalpa, een stad in de bergen van Nicaragua, een bibliotheek opgericht voor de (extreem arme) kinderen die in de bergen wonen. De kinderen krijgen hier huiswerkondersteuning (dit is nodig, omdat hun ouder(s) vaak niet kunnen lezen of schrijven) en daarnaast dient de bibliotheek ook als buitenschoolse activiteit. Elk weekend wordt geprobeerd de kinderen op allerlei leuke en ook leerzame manieren te vermaken, zo ook die ene keer dat ik hierbij aanwezig mocht zijn. Alsof het zo had moeten zijn, was er dit weekend een heuse ‘Spelletjesolympiade’. De kinderen werden in groepen verdeeld en met de vrijwilligers (waaronder Winny en ik) als groepsleiders werden spelletjes gespeeld. Wie mij een beetje kent weet dat ik met elk spelletje tamelijk aan de fanatieke kant ben, zo ook deze keer. Ik heb de kinderen aangemoedigd zoals ik Ajax aanmoedig met als resultaat dat we enkele spelletjes winnend hebben afgesloten. Heeft die ‘gekke Nederlandse clown’ (zo zagen de kinderen mij waarschijnlijk) toch goed gedaan..
Al met al was dit een hele geslaagde dag, een mooie ervaring en ben ik blij dat ik aan dit prachtige initiatief een steentje heb kunnen bijdragen.
Overigens wordt aanstaande zondag, naar alle waarschijnlijkheid, mijn cluppie Ajax kampioen van Nederland. Normaal gesproken zou ik dat vieren met mijn vader en mijn vrienden in een kroeg en/of op het Leidseplein te Amsterdam, met de volgende dag een kop als een baksteen. Dit jaar wordt het echter een ‘eenmansfeestje’, om half 9 ’s morgens, in Nicaragua. Ook best bijzonder..
Adios Amigos y Amigas
Wie mij zo’n vier jaar geleden had verteld dat ik nu in Nicaragua zou zitten, had ik meteen voor gek verklaard. Ik was toen bezig aan mijn afstudeerstage van mijn vorige opleiding (‘Human Resource Management’) en in het volgende jaar een nieuwe opleiding beginnen, was toen nog lang niet zeker. Uiteindelijk heb ik toch mijn hart gevolgd en ben ik, na het afronden van mijn eerste studie, een andere studie gestart: de ‘Lerarenopleiding Geschiedenis’. De mensen die mij kennen weten dat ik binnen deze opleiding op mijn plek zit en dat heeft er voor gezorgd dat ik de kans op een avontuur in het buitenland, in Nicaragua, met beide handen heb aangegrepen. Van al deze keuzes heb ik tot op de dag van vandaag geen enkele spijt.
Hier in Nicaragua leer ik namelijk ontzettend veel. Over het land Nicaragua, over nieuwe culturen, de Spaanse taal, maar ook leer ik veel over mezelf. Het avontuur is een enorme verrijking van mijn leven. De kinderen op het Colegio MaasWaal leren me elke dag dat ik blij moet zijn met de dingen die ik heb. Hiermee bedoel ik niet alleen materiële dingen, zoals een televisie, laptop of Playstation, maar ook het feit dat ik nog altijd twee ouders heb die samenzijn. Waar ik altijd naartoe kan, zonder dat ik daar om hoef te vragen.
Hoe anders is dat in Nicaragua. De kinderen hier wonen in heel veel gevallen alleen nog samen met hun moeder. In Nicaragua is het heel normaal dat de vaders, al vóór de geboorte van het kind, vertrekken waardoor veel kinderen zonder vader opgroeien. Ik kan me amper voorstellen hoe dat zou zijn..
Bewonderenswaardig hier in Nicaragua is overigens ook dat veel mensen zeer behulpzaam zijn. Mensen die zelf bijna niks hebben helpen mensen die helemaal niks hebben. Eén mooi voorbeeld hiervan is een bijzonder initiatief van vrienden die Winny en ik hier in Nicaragua hebben gemaakt. Zij hebben in Matagalpa, een stad in de bergen van Nicaragua, een bibliotheek opgericht voor de (extreem arme) kinderen die in de bergen wonen. De kinderen krijgen hier huiswerkondersteuning (dit is nodig, omdat hun ouder(s) vaak niet kunnen lezen of schrijven) en daarnaast dient de bibliotheek ook als buitenschoolse activiteit. Elk weekend wordt geprobeerd de kinderen op allerlei leuke en ook leerzame manieren te vermaken, zo ook die ene keer dat ik hierbij aanwezig mocht zijn. Alsof het zo had moeten zijn, was er dit weekend een heuse ‘Spelletjesolympiade’. De kinderen werden in groepen verdeeld en met de vrijwilligers (waaronder Winny en ik) als groepsleiders werden spelletjes gespeeld. Wie mij een beetje kent weet dat ik met elk spelletje tamelijk aan de fanatieke kant ben, zo ook deze keer. Ik heb de kinderen aangemoedigd zoals ik Ajax aanmoedig met als resultaat dat we enkele spelletjes winnend hebben afgesloten. Heeft die ‘gekke Nederlandse clown’ (zo zagen de kinderen mij waarschijnlijk) toch goed gedaan..
Al met al was dit een hele geslaagde dag, een mooie ervaring en ben ik blij dat ik aan dit prachtige initiatief een steentje heb kunnen bijdragen.
Overigens wordt aanstaande zondag, naar alle waarschijnlijkheid, mijn cluppie Ajax kampioen van Nederland. Normaal gesproken zou ik dat vieren met mijn vader en mijn vrienden in een kroeg en/of op het Leidseplein te Amsterdam, met de volgende dag een kop als een baksteen. Dit jaar wordt het echter een ‘eenmansfeestje’, om half 9 ’s morgens, in Nicaragua. Ook best bijzonder..
Adios Amigos y Amigas
-
04 Mei 2016 - 19:04
Pap:
Ik stuur je wel de foto van de uitgestoken vlag. -
04 Mei 2016 - 19:33
Kees-Jan:
Hallo Jordy,
Volgens mij kan je maandag gewoon met een uitgerust hoofd naar school, zonder kater. Misschien met een teleurgesteld hoofd, maar och... het is maar Ajax! ;-))
Fijn dat je het nog steeds zo naar je zin hebt en ik vind het ook leuk dat ik eraan bij kon dragen. Ben nu al benieuwd naar jullie presentatie in september!
Groetjes!
Kees-Jan -
08 Mei 2016 - 17:51
Marcin:
He Wim, stuur is een foto van die uitgestoken vlag dan???? -
16 Mei 2016 - 11:36
Jantien:
Ha Jordy,
Ik ben ook maar eens door je blogs gaan grasduinen, wat een toffe ervaringen zeg... Een klas van meer dan 50 leerlingen: respect! Nodig je me ook uit voor die presentaties in september? Lijkt me geweldig om je te horen vertellen!
Jantien -
16 Mei 2016 - 12:58
Marion:
JORDY, je bent in Nicaragua echt volwassen geworden. Respect!
Een heel dikke knoevel van je tante uit Horst. -
16 Mei 2016 - 21:45
Rob:
Leuk om je verhalen te lezen. Ik ben een aantal jaren geleden ook in Managua geweest met Salto Adelante. Tof om je foto's en de docenten weer te zien. Gr Rob uit Horst -
16 Mei 2016 - 22:58
Jordy Verheijen:
Bedankt voor de leuke reacties!
@ Jantien: Tuurlijk ben je welkom! Leuk dat je m'n blogs leest :-)
@ Marion: Volwassen was ik al, haha. Maar ik leer hier wel bijzonder veel over mezelf en over wat er belangrijk is in het leven.
@ Rob: Tof dat je de verhalen volgt! Je naam valt ook nog wel eens op de school, ze hebben goede herinneringen aan je!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
