Op eigen benen

Daar waar Winny nu met haar vriend aan het rondreizen is door Nicaragua en binnenkort weer naar Nederland vertrekt, heb ik nog precies vier weken de tijd om deze geweldige ervaring ook op een geweldige manier af te sluiten. Deze vier weken ‘extra’ stonden weliswaar vanaf het begin gepland, het mag toch een klein wonder genoemd worden dat ik dit ook daadwerkelijk in de praktijk kan gaan brengen. Waarom? Dat zal ik even uitleggen.

Elke ‘toerist’ krijgt bij aankomst op het vliegveld in Managua een visum. Dit visum is drie maanden (90 dagen) geldig, te kort in mijn geval. Ik wist echter ook dat de mogelijkheid er is om dit visum te verlengen, noodzakelijk in mijn geval. Volgens internet kan dit op twee manieren:
1. Ik vertrek voor 72 uur naar een ander land.
2. Ik regel bij het Migración in Managua een verlenging van mijn visum, dit uiteraard tegen betaling (Vijfhonderd Cordoba).
Vaak kies ik voor de moeilijke weg als het ook makkelijk kan, dit keer echter niet. Tenminste dat dacht ik..

Op 4 mei jl. ben ik met Bart (mijn Nederlandse opa/begeleider hier) naar de Migración gegaan. Met vijfhonderd Cordoba in de portemonnee stapte ik met volle overtuiging het ietwat krakkemikkige gebouw in om daar even ‘snel’ die verlenging te regelen. Zeker in Nicaragua waar de regering vet corrupt is verwachtte ik geen problemen, ik betaal namelijk voor die verlenging. En geld, dat kunnen ze hier prima gebruiken. Hier had ik me echter gruwelijk in vergist.
Het begon al met een meisje van de helpdesk die ons dan, het woord zegt het al, moet kunnen helpen. Het meisje sprak echter geen woord Engels en begreep geen kont van mijn paspoort. Zo dacht ze dat ‘24/06/1991’ (mijn geboortedatum) mijn paspoortnummer was en dat ‘Nederlandse’ mijn naam was. Uiteindelijk is het allemaal wel goed gekomen, mede omdat Bart vloeiend Spaans spreekt en deze, overigens best knappe, maar best wel domme dame te hulp was geschoten.
Vervolgens maakten Bart en ik kennis met het enorme bureaucratische gedoe dat komt kijken bij een visumverlenging. We werden van hot naar her gestuurd: formuliertje halen hier, gesprekje hebben hier, etc. Bijna het op het einde van deze bureaucratische achtbaan, moest ik een tegenslag verwerken: ik zou geen verlenging kregen, ik moest eerst maar eens een brief schrijven waarin ik zou uitleggen waarom ik eigenlijk in Nicaragua wilde blijven. Dit mondeling toelichten bleek geen optie, dus Bart en ik vertrokken zonder enig resultaat huiswaarts.

Een week later (13 mei jl.) gingen Bart en ik opnieuw naar het Migración. Dit keer met twee brieven op zak en alweer een portemonnee met vijfhonderd Cordoba. Bart had namens mij een brief geschreven en ook was mijn stageschool zo vriendelijk geweest om een brief te schrijven waarin ze vertelden over mijn werkzaamheden op de school en ook dat ze het fijn/leuk zouden vinden als ik deze werkzaamheden kon blijven voortzetten.
Nadat we een kaartje gekocht hadden voor de bureaucratische achtbaan, werden we weer van hot naar her geslingerd. Dit keer was de rit nog net iets langer: formuliertje halen hier, gesprekje daar, vijfhonderd Cordoba aftikken hier en stempeltje halen daar. Met uiteindelijk positief resultaat: ik heb mijn visumverlenging te pakken. Mijn visum is nu geldig tot 14 juni en dat is precies goed, gezien ik op 13 juni terug naar Nederland vertrek.

Met mijn visumverlenging op zak, ga ik nu dus mijn laatste vier weken in. Gedurende deze vier weken zal ik nog twee weken écht lesgeven, zal ik twee vulkanen beklimmen, zal ik een aantal dagen op de Corn Islands vertoeven en in mijn laatste week zal ik voornamelijk afscheid gaan nemen van alle mooie mensen die ik hier heb leren kennen. Nu ben ik zelf niet bepaald goed in afscheid nemen en ik verwacht dan ook dat dit een vrij lastige week zal gaan worden. Zeker het afscheid op de school zal mij zwaar gaan vallen. Dit realiseerde ik mij héél erg toen ik getuige was van het afscheidsfeestje dat de school voor Winny had geregeld. De leraressen, maar voornamelijk de kinderen hebben écht een plek veroverd in mijn hart. Elke dag op school voelt meer en meer als een warm bad en ik krijg zoveel liefde/waardering van de kinderen op de school. Dit heeft er o.a. voor gezorgd dat ik langer dan voorheen op de school aanwezig blijf en ook wanneer ik helemaal geen lessen hoef te geven, ik toch even naar school ga om met de kinderen te kunnen spelen of gewoon simpelweg te kijken naar de kinderen die aan het spelen zijn. Ik geniet daar écht van en dit zal ik in de komende weken nog heel vaak gaan doen. Over vier weken kan dat namelijk niet meer..

Adios Amigos y Amigas!