Het onvergetelijke afscheid

Op het moment dat ik begin met het schrijven van deze blog, ben ik net terug van een moeilijke, maar onvergetelijke dag op het Colegio Maaswaal. Vandaag stond namelijk in het teken van mijn afscheid, een moeilijk afscheid wel te verstaan.

Na een aantal mooie dagen te hebben gehad op Corn Islands, een paradijs op aarde (de zoektocht naar het paradijs is dus geslaagd!), heb ik de laatste tweeënhalve dag weer op de school vertoefd. Bij terugkomst, op woensdagmiddag, werd ik compleet verrast door de kinderen van de Cuarto Grado en Quinto Grado: alle kinderen gingen voor mij staan, scandeerden mijn naam en klapten hun handen blauw. Op de vraag: “Waar heb ik dit aan te danken?”, antwoordden de kinderen: “We hebben je heel erg gemist!” Slechts twee schooldagen was ik weggeweest, een moeilijk afscheid op de vrijdag kondigde zich toen dus al aan..

Ik begon mij toen ook te realiseren dat ik echt bevoorrecht ben om dit alles mee te kunnen maken. Kinderen van alle klassen zien oefenen om mij een onvergetelijk afscheid te bezorgen is niet voor iedereen weggelegd. En oefening baart kunst, ik heb echt een fantastisch afscheid gehad. De hele school heeft echt hun uiterste best gedaan om van deze dag een onvergetelijke dag te maken: er is voor mij gedanst, gezongen, ik ben ontelbare keren geknuffeld en daarbij heb ik ook ontzettend veel cadeautjes en brieven van de kinderen en ook docenten gekregen. De boodschap van eigenlijk alle brieven is hetzelfde en bezorgt mij elke keer weer tranen in mijn ogen: “Jordy, ik wil niet dat je weggaat”, “Jordy, ik hou heel van je” en “Jordy, ik zal je heel erg gaan missen”. De waardering die ik hier heb gekregen van alle kinderen is onbeschrijflijk, haast niet te geloven. Ik zal de kinderen mede daarom nooit meer vergeten.

Nadat alle kinderen hadden opgetreden, heb ik de gehele school toegesproken. Om mezelf hierbij een handje te helpen had ik een brief geschreven die ik aan iedereen heb voorgelezen. Tot aan dat moment heb ik me groot kunnen houden, maar toen ik tijdens het voorlezen van mijn brief een aantal kinderen zag huilen, brak ik zelf ook (en ja, daar zijn foto’s van). Door de vele aanmoedigingen van de kinderen, heb ik uiteindelijk het voorlezen van de brief kunnen voltooien. Hieronder de brief die ik voor de school geschreven heb (uiteraard heb ik dezelfde brief ook in het Spaans):

“Lieve docenten, kinderen en andere betrokkenen bij het Colegio MaasWaal,

Ik wil jullie bij deze bedanken voor de fantastische, bijzondere tijd die ik met jullie gehad heb. Ik heb in de laatste vier maanden ontzettend veel geleerd over Nicaragua, maar ook heel veel over mezelf. De Jordy die komende maandag teruggaat naar Nederland is een andere Jordy dan de Jordy die in februari naar Nicaragua kwam.

Lieve docenten, pas goed op de kinderen. Voel je alsjeblieft elke dag vereerd dat jullie elke dag opnieuw weer mogen werken met zo’n fantastische kinderen. Ik ben heel blij dat ik met jullie heb mogen samenwerken en ik heb heel veel respect voor hetgeen dat jullie doen. Jullie zijn niet alleen docent, jullie zijn veel meer dan dat.

Lieve kinderen, van jullie heb ik nog het allermeeste geleerd. Hoe jullie elke dag opnieuw weer een lach op mijn gezicht toverde zal ik nooit meer vergeten. Ik zal, ook als ik in Nederland ben, jullie altijd met mij meedragen en natuurlijk hoop ik jullie ooit weer te zien. Blijf goed je best doen hier op school, want hier werk je aan jouw toekomst. En ik gun jullie allemaal een prachtige toekomst.

Nogmaals bedankt voor alles. Het was een waar genoegen om onderdeel te maken van deze prachtige school. Ik zal jullie missen.

Jordy”

Inmiddels ben ik dus weer thuis. Alleen. Geen kinderen die willen knuffelen, geen kinderen die alle aandacht opeisen. Eigenlijk moet ik dat na zo’n intense dag wel even lekker vinden, het tegendeel is echter waar. Het liefst zou ik nu weer met al die fantastische kinderen samen willen zijn, want de kinderen hier in Nicaragua zijn de mooiste ervaring die ik ooit in mijn leven gehad heb. Deze kinderen hebben van mijn tijd hier in Nicaragua iets onvergetelijks gemaakt. Ik ben de kinderen echt heel veel dank verschuldigd. En hoe kan ik de kinderen het beste bedanken? Door ooit diezelfde kinderen weer op te gaan zoeken in Nicaragua. Dat ben ik dan ook zeker van plan..

Nicaragua, bedankt voor alles! Ik zal je missen!
Nederland, tot snel!

Adios Amigos y Amigas